hayvan egosu sürü lideri olmaktan geçerken insan egosu ben 'senden üstünüm,g---- seninkinden 4 kat daha fazla havada airbag'e ihtiyaç duymadan dolanabilir'le sınırlı kalıyor çoğunlukla...
aslında insan egosuda bu sürü lideri olma mantığı ile hareket ederken işin içine birden,''düşünebiliyor'' olmamızdan ötürü,kişisel çıkarlar girince herşey mükemmel bir şekilde b--- sarıyor...
hayvanlar gibi fiziksel olarak işe başlamasakda konuşarak bunun altından daha bir güzel kalkıyoruz,ya da yazarak...
hiyerarşik bir yapı kurup,bunun içersinde düşünüyor olmamızın yıkıcı etkilerini çoğunlukla kendimize yansıtmamızın dışından çevremize de yansıtmaktayız ağır bedellerle beraber...
(çevremizi derken çevremiz,doğa,ozon,evren filan)
acı biber etkisini kalbimizde 3D olarak yaratabilmemiz müthiş bir yetenektir...
hepimiz birer yetenekle dolu felaket çuvalıyız...
dokunduğumuz herşey mükemmele yakın olabilsede çoğunluğu tamamen ego tatminiyle gerçekleştiğinden zavallılaşıyor...
her canlı çıkarları için hareket eder ama insan daha başka çıkarlar için...
gün be gün birbirimizin yüzüne baka baka,içten içten gelerek söylediğimiz yalanlar ve kendi kendimize yarattığımız kıskançlıklar bizi bir güzel yiyip bitiriyor kabul etmemeyi seçsekde...
aslında biz bunun için varız,hayvanlar gibi hayatta kalma psikolojisiyle hareket ediyoruz ama işte gerçekte onlar gibi düşünmüyoruz...
konuşabiliyor olmamıza rağmen gerçek duygularımızı asla dile getirmiyoruz...
var olmayanın içinde var olmayı çok seviyoruz...
kendimizi olması gerekenden 'çok fazla' seviyoruz herşeyden önce...
güzeliklerde yaratıyoruz elbet hayatımızı bu acınası kısır döngü içersinde sürdürürken...
empati yapmak da bize göre değil aslında...
nokta noktanın o gün ne giydiği ya da nasıl koktuğu hakkında yorumlar yapmak daha çekiçi tabii ki ruh halini düşünmekten...
'insan ol önce' lafının ne olduğunu bilmediğimiz halde birbirimize bunu çok söylüyor olmamız daha da garip bir ironi hani...
aramızdan çıkmış onca fark yaratabilen ya da yaratabilecek iken yok olan insanların kıymetini dahi doğru düzgün bilemezken neden birbirimize adam olmayı öğretmeye çalışıyoruz?...
neden?
neden?
neden?
insanoğluna hayran olabiliyor olmamın yanında ondan daha da fazla nefret edebiliyorum hergün...
kendini sürekli geliştirirken hatta geliştiremezken bile geliştirdiğini düşünüp kendini geliştirmeye çalışırken yok eden yegane varlık,acı çikolata gibisin!...
filmin o en can alıcı sahnesinde kesilen elektrik gibisin!
bi türlü iliklenmeyen o sinir bozucu düğme gibisin!
lanet olsun ki 'insan' gibisin ve yinede seni sevmem için sebebim çok!
