bazen öylesine çok istiyorum ki oturup günlerce aralıksızcasına,hıçkıra hıçkıra kriz geçirircesine ağlamayı o hiç ağlayamadığım zamanlar için,
hiç içimi düzgünce dökemediğim.
yükledikleri ağırlıktan öylesine çok istiyorum ki kurtulmayı bazen..

''kendimi sürekli gülmek zorunda hissediyor olmak çok yorucu!''

ağlarken başımı koyabileceğim o omza her zaman sahip olmabilmeyi,
aile ya da sevgili ya da bir arkadaş hiç fark etmez,yalnızca üzüntümü paylaşabileceğim o huzur veren sese sahip omza derdimi duyurabilmeyi istiyorum...

işte gel gör ki sadece avutabiliyorum kendimi diğer herkes gibi 'belki birgün' diye.

hayaller gerçek olsaydı şu an şunu yazmış olmazdım ve sizin de içiniz bunalmış olmazdı bu sızlanmamı okuyarak değil mi?...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
''Gülsün sonsuza kadar ruhumun o küçücük melodisi..Evrenin diğer ucuna bile ulaşabilsin kahkahaları ve sonra tekrar bana geri gelsin huzur vermek için ve sonra tekrar evrene dağılsın,dağılsın ki gülüşüyle onarabilsin diğer kırık ruhları''