kendine bile kelimelerle anlatması ne kadar zor şeyler var.

değiştiğini sandığın ama aslında kendini kandırdığın şeylerde öyle...

gerçi değişmesini ne kadar istiyorsun ki 

onu bilmen gerek önemli olan!

5 sene öncesinde gibiyim...

bütün çabalarım boşa ise ben niye bu kadar yoruldum?

cevabını bulamayacağım sorular sormaktan sıkıldım.

gitmek gerekiyor uzaklara,

özlem nedir bilmeden...

yanlış insanlarda cevap aramak kadar 

yorucusu gibi yok.

------------------------------------------------

boşluğa sadece bakmak, hiç konuşmamak,

içimdeki seslere kulak vermek ve

hiçbir zaman anlaşılmayı beklememiş olarak sakince, 

yavaşça silinmek istiyorum var oluşumdan...

"gülmek, var oluşumdaki en tiksinç, 
en sahte ama en güzel olan maskemdir." 

koca bir yazı sıcaktan bunalarak ve kendinden geçerek bitirmek üzere olmak

gibi bir deneyimi yaşadığımı filan hatırlamıyorum hani.

evet, her yaz olduğu gibi bu yazda ölümlerden ölüm beğenerek

geçirmiş olmak gibi bir gerçeğim var ama hani bu seneki yazım 

gerçekten çok heyecan verici geçti..

formasyon, zehirlenme, sergi, açık hava sinema keyfi, 

eve ara sıra uyuma için uğrayarak geçen günler,

yeni insanlarla tanışma, tembelliğin dibine vurma, 

sürekli bir yerlere yetişme telaşı...

halen kışın ne yapacağım konusunda bir karara varamadığım gibi

öyle çokta umurum değil diyebilirim,

lakin tez telaşına 1 aydan çok çok az kalmış durumda ve

halen konu başlığımdaki kelimeleri doğru bir şekilde

yan yana getiremedim, çıldırmak üzereyim.

onu bırak, tez konum hakkında araştırma dahi yapmış değilim.

ne zaman ben bu kadar gamsızlaştım merak ediyor?...