insanın gerçekten hiç aşık olmamasını fark etmiş olması çok üzücü mü

yoksa sadece toplumsal baskının etkisi mi bu?

hiç aşık olmamış isem neden bu kadar 

üzülmek durumunda bırakılıyorum?

hiç kalbim kırılmamışsa 

o zaman neden aşk acısı çekmek zorunda 

hissetmek durumundayım?

aşkın ne demek olduğunu sadece aşıklar mı bilmek durumundadır?

aşk sadece 2 kişi arasında mı yaşanınca gerçek olur?

hayata aşık olmak neden bambaşka bir şey olarak

kabul edilir ki?

tanrının varılığını sorgularken tanrıya olan aşk aşk kabul edilirken

neden çikolataya ya da sıradan bir söze olan aşk

aşk kabul edilmez?...